มรสุมรัก

B
E
R
L
I
N
❀

 

บทนำ

        คฤหาสน์ชาครอป์

หญิงสาวผมสีน้ำตาลประกายทอง ดวงตาสีดำ กำลังยืนกำโทรศัพท์แน่นอยู่หน้า คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าของเธอ อารมณ์ของหญิงสาวที่ตอนนี้เต็มไป        ด้วยความโกรธ! โกรธจนบอกได้เลยว่ามันพร้อมที่จะแตกได้ทุกเมื่อ ทันทีที่ได้เจอหน้ากับใครบางคน หญิงสาวก้าวท้าวของตัวเองเข้าไปข้างในคฤหาสน์และตรงไปที่ห้องรับแขก ก่อนที่จะพบใครบางคนนั่งไขว้ห้างรออยู่อยู่บนโซฟาสีทองตัวใหญ่กลางห้อง

“คุณแม่ไม่มีสิทธ์ทำแบบนี้นะค่ะ” เจซีพูดขึ้นมาทันที

“แม่ทำอะไร แกพูดอะไรของแก” จัสติน่าผู้เป็นมารดาของเจซีพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยค่ะ คุณแม่ทำอะไรไว้ก็รู้อยู่แก่ใจ” เจซีพูดขึ้นพร้อมกับเอามือขึ้นมากอดอก

“แล้วแกจะทำไม แกหลักฐานไหมล่ะ!ว่าฉันเป็นคนทำ”

“แสดงว่าคุณแม่ยอมรับแล้วสินะค่ะ”

จัสติน่าไม่ได้ตอบลูกสาวเพียงแต่ทำยื่นหน้าใส่ลูกสาว

“การที่คุณแม่ส่งคนไปพังร้านคุณเทรซ่า จนร้านคุณเทรซ่าพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี การกระทำของคุณแม่มันทำให้เจซีเกลียดคุณแม่มากขึ้นกว่าเดิม แล้วทำให้เจซีตัดสินใจอะไรๆง่ายขึ้นด้วย”  

“นั่นก็เรื่องของแก! แกจะเกลียดฉันยังไง มากน้อยแค่ไหน ฉันไม่สนใจหรอก และฉันขอบอกแกเอาไว้ตรงนี้เลยว่า ฉันจะหยุดระราน หยุดราวีแม่นั่นก็ต่อเมื่อแกยอมแต่งงานกับคุณบูรัค”

“จะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้น เพราะเจซีจะไม่ยอมแต่งงานกับพี่บูรัคเด็ดขาด”

“ก็ได้! แกจะเอาแบบนี้ก็ได้เจซี แต่แกรอดูเลยก็แล้วกัน”

“รอดูอะไรค่ะ”

“ครั้งนี้ฉันอาจจะส่งคนไปแค่พังร้านแม่นั่น แต่ครั้งหน้าฉันอาจจะส่งคนไปทำอะไรที่มันมากกว่านั้น”

“คุณแม่จะทำอะไร อย่านะค่ะ เจซีขอร้อง คุณแม่เลิกยุ่งกับคุณเทรซ่าเถอะนะค่ะ”

“แกคิดว่าคำขอร้องของแกจะหยุดฉันได้อย่างนั้นเหรอ”

พูดจบจัสติน่าก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าของลูกสาวที่ตอนนี้ทำสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก และเธอรู้ รู้ว่าลูกสาวของเธอกำลังโกรธ โกรธมากเลยทีเดียว

“คิดดูให้ดีๆก็แล้วกัน”

จัสติน่ากระซิบที่หูของลูกสาวก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ปล่อยให้เจซียืนกำมือแน่นอยู่คนเดียว

ใช่เธอเกลียด! เกลียดมารดาของเธอ! มาตลอดที่ขัดขวางความรักของเธอกับเทรซ่า และการที่มารดาของเธอส่งคนไปพังร้านดอกไม้ของเทรซ่าครั้งนี้ มันก็ไม่ใช่ครั้งแรก ก่อนหน้านี้มารดาของเธอยังส่งคนไปทำร้ายเทรซ่าถึงคอนโด และส่งคนไปตัดสายเบรครถของเทรซ่าจนรถของเทรซ่าลงข้างทาง โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมากนัก เพราะถ้าเทรซ่าเป็นอะไรไปเธอจะไม่มีวันยอมให้อภัยมารดาของเธอเด็ดขาด การกระทำของมารดาคือสิ่งที่เธอรับไม่ได้ เธอรู้ว่ามารดาของเธอทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ครั้งนี้เธอคงให้เป็นไปตามความต้องการของมารดาเธอไม่ได้จริงๆ นอกจากจะขัดขวางความรักของเธอแล้วยังจะบังคับให้เธอแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รักอีก เธอจะยอมเด็ดขาดไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

เจซีเดินเปิดประตูเข้าไปข้างในห้อง ก่อนที่จะปิดประตูลงแล้วเดินตรงไปล้มตัวลงนอนบนเตียงที่แสนนุ่มและคุ้นเคยของเธอ ก่อนที่จะค่อยๆปิดเปลือกตาลง ถึงแม้จะปิดเปลือกตาลงไปแล้วแต่สองของเจซีก็ยังครุ่นคิดถึงเรื่องวันนี้ ที่ร้านดอกไม้ของเทรซ่า

        ‘ทันทีที่เจซีได้รับโทรศัพท์ จากเทรซ่าว่ามีคนมาทำลายข้าวของที่ร้านดอกไม้ ทำให้เจซีทีขับรถอยู่ต้องรีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปให้ถึงร้านดอกไม้ของเทรซ่าให้เร็วที่สุด และทันทีที่เจซีมาถึงที่ร้านดอกไม้ของเทรซ่าก็รีบจอดรถและลงจากรถทันที ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปข้างในร้านก็พบว่าเทรซ่ายืนตัวสั่นอยู่ตรงเคาน์เตอร์ เจซีรีบเข้าไปกอดเทรซ่าทันที แล้วมองไปรอบๆร้าน

“พวกมันทำอะไรคุณหรือเปล่าเทรซ่า”

“เปล่าค่ะ แต่ร้านฉัน”

เมื่อเทรซ่าพูดขึ้นและหยุดชะงักไป เจซีจึงมองไปรอบๆร้านอีกครั้ง สายตาของเจซีจึงเห็นว่าข้าวของแตกหักกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด กระจกก็ร้าวเกือบทั้งร้าน ส่วนพวกดอกไม้ที่ตกอยู่ที่พื้นถูกเหยียบจนเละไม่เหลือความสวยงามอีกแล้ว

“ฝีมือคุณแม่แน่ๆ เจซีจะไปคุยกับคุณแม่ให้รู้เรื่อง”

“อย่าค่ะ เทรซ่าขอร้อง”

“ไม่ได้ คุณแม่ทำเกินไป คุณแม่จะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ท่านทำ”

“แต่เราไม่มีหลักฐานว่าเป็นฝีมือของแม่คุณเลยนะค่ะ”

“คุณก็รู้เทรซ่า ฉันก็รู้ว่าใครส่งไอ้พวกนั่นมา คงไม่ต้องมีหลักฐานอะไรทั้งนั้น”

“แต่ว่าฉัน”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันจะไปคุยกับคุณแม่ คุณแม่จะต้องรับผิดชอบ”

“คุณแม่คุณคงไม่มีทางรับผิดชอบหรอกค่ะ คุณเองก็น่าจะรู้จักคุณแม่คุณดี”

“เอาเถอะเทรซ่า เดี๋ยวเจซีจะไปส่งที่คอนโด แล้วจะกลับไปคุยกับคุณแม่ให้รู้เรื่อง”

“เจซี เทรซ่าว่ามันคงจะ!”

เจซีขับรถไปส่งเทรซ่าที่คอนโด ก่อนที่จะรีบขับรถตรงดิ่งกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อคุยกับมารดาให้รู้เรื่อง’